Mei 2021

Weer onderweg (Sicilië en Eolische eilanden).

Deze maand doen we de laatste klusjes en halen de laatste boodschappen. Dan zeilen we naar Portopalo voor nog meer klusjes, maar ook gezelligheid. Als dat allemaal klaar is gaan we door naar Siracusa. We hebben nog helemaal geen plan voor de komende tijd. Het is nog code oranje en eigenlijk zouden we nog in de gemeente moeten blijven maar er is niemand die belangstelling voor ons heeft. We besluiten uiteindelijk maar langs de onderkant van de laars richting Griekenland te gaan en dan zo lang als nodig is in de golf van Taranto rond te blijven hangen. Griekenland is nog niet open voor toerisme, je mag er zelfs met je dinghy niet varen! Kroatië mag je alleen in als je eerst een wattenstaafje tot diep in je hersenen gedrukt krijgt, en daar hebben we geen zin in. Als we dan onderweg zijn naar Taormina lezen we een berichtje over de mogelijkheid een vaccinatie te krijgen. Daar kunnen onze reismogelijkheden natuurlijk drastisch van veranderen.

De route deze maand.

1 mei, Heatwave verlaat de haven. Zij gaan onderweg naar Griekenland. Voor iedereen die voor of op 1 oktober is binnengekomen is dit de dag om te vertrekken, anders gaat het zomerdagtarief gelden en dat is heel duur.

Wij hebben helaas eerst nog even een klusje. We lieten de generator even een tijdje (proef)draaien en na verloop van tijd kwam er water onder uit. Hij zit in zo’n geluiddempende doos gebouwd en je kunt er slecht bij. We konden zo geen oorzaak vinden en dus dan maar eruit hijsen.

Toen ontdekten we dat de rvs uitlaat bocht is doorgeroest. Daar hebben we nog wel een nieuwe voor en die hadden we zonder het hele ding eruit te hijsen wel kunnen vervangen….

4 mei gaat om 8 uur ’s morgens de Wahoo er vandoor. Zij hebben gisteren in Ragusa een PCR test gehad en vertrekken nu naar Malta.

Wij halen eerst nog een paar doosjes eieren en doen nog even koffie met wat vrienden en vertrekken rond een uur of elf. Wij gaan naar Portopalo.

Er is weinig wind, eerst mee, later tegen zodat we moeten opkruisen, maar we kunnen het toch zeilend doen.

Ik haal onderweg de loopplank er af.

De aluplaat gaat onder het bed en de rest wordt weer machinekamer trap.

In Portopalo gaan we de volgende dag gelijk de onderkant van de boot schrobben. Coppercoat is mooi spul, maar na zeven maanden stilliggen moet je het wel even flink schoonborstelen.

De 6^e gaan we de al lang uitgestelde klus maar eens aanpakken: het vervangen van de schroeven, schroefassen en schroefaslagers.

We zagen eerst de assen op de juiste lengte. Dat is wat ingewikkeld, want bij deze nieuwe schroeven zitten de bladen op een andere plaats op de naaf dan bij de oude. Met veel meet, teken en denkwerk denken we nu de perfecte lengte te weten.

Dan kan de schroef op de as.

Borgboutjes erin en zink erop.

En dan komt het lastige deel. We gaan de hele klus van het vervangen gewoon onder water doen want we vinden het te lastig en te duur om een werf te vinden die ons eruit kan halen. Bovendien mag je hier in Italië meestal niet aan je eigen boot werken en het is natuurlijk uitgesloten dat wij een dergelijke klus zouden uitbesteden.

Om makkelijk wendbaar te zijn in het water hebben we een lange slang tussen de duikfles en de ademautomaat gezet.

Eerst de roerliever van de roeras afhalen. Hiervoor gebruik ik een klein poelietrekkertje.

Dan onder water het roer heen en weer bewegen, dan komt ie langzaam naar beneden. Er zit een dyneema lijntje op het oog op de roeras door een dekdop er recht boven waaraan ik hem dan langzaam laat zakken.

Zo, al 15 cm naar beneden.

En hier staat ie op de bodem. We zetten het lijntje vast en laten het roerblad op de bodem staan.

Dan kan ik nu de flexibele koppeling loshalen zodat de schroefas naar achteren kan schuiven.

Volgende uitdaging is het schroefaslager eruit te krijgen. Vorige keer zat ie enorm vast. We hebben de nieuwe er toen iets verder uit laten steken zodat ie beter met een tang te pakken is. We laten de as er zolang inzitten zodat we het lager niet kapot kunnen knijpen.

Zo, het lager is er ook uitgekomen. Nu wordt het spannend, want nu moet de hele as eruit.

Nog 5 mm te gaan.

We hebben een stukje as met een slangenklem met een touwtje ertussen klaarliggen. Hiermee duw ik de schroefas eruit en dit stukje in de dichting.

Ik zet het touwtje vast zodat ie niet naar binnen kan ploppen.

We hebben een touwtje aan de schroef met as gebonden en Paula trekt hem er nu helemaal uit. Als ie eruit is is Paula ineens 15 kg zwaarder en zal dus zinken. Mijn taak is om dan dat touwtje aan te trekken zodat ze weer mee omhoog komt. Het lukt!

Zo, oude eruit en nieuwe klaar om erin te doen.

Eerst het nieuwe lager erin. Vaseline op de buitenkant zodat die niet vast kalkt in de komende jaren.

En dan de schroefas en schroef er weer in. Dit is heel lastig, want als ik het touwtje te los laat zinkt Paula met as en al en als ik hem te strak houd heeft ze geen ruimte om met de as te manoeuvreren. Het lukt!

As op zijn plek schuiven (hiermee wordt het korte stukje weer uit de dichting geduwd. Flex koppeling weer aanbrengen en het roer weer op z’n plek trekken. Roerliever er weer op, gereedschap opruimen en klaar is de klus. Helaas, het is een catamaran dus morgen mogen we alles nog een keer doen!

Nadat ook die klus geklaard is gaan we de wal op voor een wandeling/verkenning.

Het eerste wat we tegen komen is weer zo’n mislukt project. Er is een enorm resort in aanbouw geweest en gedeeltelijk ook al best ver, maar toch gestrand. De dakpannen zijn al weer van de daken aan het vallen en de eerste betonrot is al zichtbaar.

Gebrek aan belangstellenden? Als ze dit in Nederland horen……

Het eiland met fort voor Capo Passero, aan de zuidoost hoek van Sicilië.

Een heel mooi kasteeltje, ooit een buiten van een rijke Siciliaan. Het is nu in gebruik als hotel.

Helaas loopt het pad dood op de toegangstrap van het kasteeltje. Om verder te kunnen moeten we even steil omhoog om het kasteel heen.

Terug langs de vuurtoren die hier, vrij ver landinwaarts, op het hoogste punt staat.

Weer terug op de boot nog maar even weer de onderkant van de boot verder schoonborstelen.

En dan komt de Pura Vida aan. Steven en Sharon komen ons even een weekendje bezoeken vanuit Marina di Ragusa. Ze hebben Peter en Catherine meegenomen.

Deze avond eerst een borrel en dan BBQ bij Sharon en Steven. Zij hebben een Lagoon 46 en die heeft een kuip als een terras van een gemiddelde horeca gelegenheid. Poppy en Mick (Trim) zijn ook van de partij.

Eerst maar even een wijntje opentrekken.

En dan worden er enorme hompen vlees en vis op de BBQ gelegd en genuttigd met enorme gazen wijn…..

Na flink uitslapen en nog een paar uurtjes onderkant schrobben parkeren we de 10^e onze dinghy tussen de vissersbootjes en gaan we fietsen.

We gaan een rondje Portopalo, Marzamemi, Pachino, Portopalo doen. Ca. 25 km en veel meer omhoog en naar beneden dan wij als ongeoefende fietsers zouden willen.

In Marzamemi is een enorme haven met rondom verschillende verenigingshaventjes en werfjes. Dit lijkt een beetje de werf voor vervlogen dromen.

En als je dan toch in een huis moet wonen….

Het dorpsplein. Al die rustieke gebouwtjes zijn restaurantjes die popelen om hun terrassen weer op te tuigen en open te gaan!

In Pachino hebben we niet zoveel moois gevonden. Wel een goede supermarkt om onze fruitvoorraad weer wat aan te vullen. Op de terugweg eindeloze kassen op zo te zien hele mooie grond.

Het laatste stukje gaat vlak achter de boot langs over het strand.

Dan gaan we de 11^e verder richting Siracusa. We weten nog steeds niet waar we eigenlijk heen willen, misschien eerst maar eens naar de Eolische eilanden.

We ankeren aan de zuidkant van de baai van Siracusa.

We zijn daar nog nooit geweest en gaan nu een wandeling van ca. 13 km langs de kust naar het zuiden door een natuurgebied doen.

Hier is een militaire nederzetting geweest. Heel gek zijn de rotsen tot net onder zeeniveau vierkant afgezaagd. Bouw materiaal? Pogingen er een haven te maken?

Een eindje verderop prachtige kalksteen kliffen.

Op de terugweg komen we langs een aardappelveld. Met veel machinegeweld wordt er een stukje extra ontgonnen.

De 13^e hebben we een soort van een plan. Het lijkt erop dat vanaf aanstaande maandag bijna heel Italië naar zone geel gaat, waarmee reizen tussen regio’s ook weer mag. Wij besluiten langs de kust omhoog te gaan naar Taormina om dan via de onderkant van de laars naar de golf van Taranto te gaan. Hier willen we dan een tijdje rondzeilen tot Griekenland open gaat en we in Italië een test kunnen doen en dan naar Griekenland.

We hebben een lekkere wind van ca. 10 knopen schuin achter en met de code 0 gaan we met een lekker gangetje naar het noorden. We zijn Catania al voorbij (zie hier de Etna schuin voor de boot) als Paula op facebook een berichtje leest dat in Ragusa weer een “open vaccinatie weekend” is, maar deze keer voor vanaf 50.

Na nog ca. een half uur (weer 5 mijl verder en dus ook weer 5 mijl extra terug) naar verdere informatie en bevestiging te hebben gezocht besluiten we dat we deze kans op een vrijer reisleven niet moeten laten lopen. We draaien om en zeilen weer terug naar Siracusa. Aan de wind deze keer.

Tja, ons soort zeilen is natuurlijk eigenlijk altijd zinloos, maar dit is wel heel erg zinloos. 60 mijl gezeild om op 1,4 mijl van onze vorige ankerplaats weer te ankeren. We huren een auto om de volgende dag naar Ragusa te rijden en Paula begint de benodigde formulieren en zo te regelen. Vlak bij ons liggen kennissen uit Ragusa en we lezen op Facebook dat zij zich ook willen laten vaccineren. Ik ga nog even een babbeltje met hun maken en zij blijken begrepen te hebben dat het ook hier in Siracusa kan.

De volgende morgen gaan we met z’n vieren naar de locatie in Siracusa en het blijkt inderdaad te lukken. Op het infopunt worden onze vooraf ingevulde formulieren even bekeken en we mogen in de rij “geen afspraak”. Die rij gaat overigens een stuk sneller dan “wel afspraak”. Dan worden bij het volgende tentje de formulieren echt bekeken en moeten we één formuliertje opnieuw invullen omdat wij de Ragusa versie hadden gedownload en ze in Siracusa een iets ander formulier gebruiken.

En dan mogen we door naar de 3e hindernis. Hier wordt alles in een computer ingevoerd. Er wordt wat moeilijk gekeken naar ons Nederlandse telefoonnummer maar we kunnen het Italiaanse nummer van onze internetkaart gebruiken.

Dan een kort “gesprekje” met een arts die geen Engels spreekt en hier en daar nog een krabbel op één van de vijf formuliertjes zet. Met google vertaal wordt nog één maal nagevraagd of we echt geen pathologie hebben. Dat hadden we niet dus door naar het volgende station.

En dan zal het wezen. Een prikje Pfizer en een hele mooie pleister in minder dan 10 seconden.

Dan nog even gezellig een kwartiertje nazitten en dan mogen we na ca. 1 uur in de rij staan, 15 minuten administratieve handelingen en 10 seconden prikken weer naar huis. Snel de auto annuleren, want we hoeven hiervoor dus toch niet naar Ragusa.

Ja, Nederland. Die luie, laagontwikkelde, zwakke zuidelijke Europese landen hebben dat dan toch echt wat beter voor elkaar dan onze “schoenen”.

Even weer een klusje. De leren beschermer over de top van het A-frame is nogal versleten. Daar wordt een nieuwe voor gemaakt.

Als het hoesje klaar is zeilen we naar Augusta. Daar is een mooie beschutte baai en een prachtig oud fort.

De zon gaat weer heel mooi onder.

Een beetje verder naar het noorden steek de Etna boven alles uit.

De 19^e gaan we door naar Taormina. We passeren de Etna. Geen rook of zo deze keer.

Aan de wind met heel erg weinig wind.

De baai is leeg.

Taormina by night.

Hetzelfde, maar dan overdag.

We gaan even naar Naxos aan de zuidkant van dezelfde baai om boodschappen te doen. Helaas staat er swell de baai in dwars op de windrichting dus na de boodschappen gaan we weer terug naar Taormina.

Tijd voor een nieuwe frisse vlag.

De 21^e komen Pura Vida en Trim ook de baai in. Trim komt even babbelen en gaan dan voor een wandeling. Zij willen morgenvroeg op pad langs de zuidkust van Italië om naar Kroatië te gaan.

Pura Vida komt op de borrel en eten.

De 22^e gaan we door naar de straat van Messina. Het begint op de motor wegens totaal gebrek aan wind, maar al snel komt er een beetje een kunnen we zeilen.

Dan begint de wind toch behoorlijk toe te nemen. We rollen de code-0 op en gaan op grootzeil en fok.

In de straat waait het echt al heel flink. Een tegenligger gaat met 3 reven en een stormfok. Wij zijn voor de wind en merken het nog niet zo.

Zo, net buiten de straat blaast het echt. We moesten gijpen om linksaf te kunnen slaan richting Milazzo en tijdens die gijp breken twee zeillatten. We halen het grootzeil naar beneden en gaan verder op alleen een gereefde fok.

De wind tikt regelmatig de 45 knopen aan en dat is toch wel wat veel. Op de fok met halve wind is het prima te doen, maar de code-0 staat nog opgerold op de boegspriet en die wil ik eigenlijk wel kwijt. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als die per ongeluk uit begint te rollen.

We besluiten hem te laten zakken. Ik haal de trommel naar me toe en haak hem af om het geheel in de zeillocker te laten zakken, zoals we altijd doen. Foute keuze!

De wind pakt de opgerolde worst en ik ben niet sterk genoeg om de onderkant nog langer vast te houden. Het waait me uit de handen en het zeil rolt bovenin ook een klein stukje uit. Nu hebben we echt een probleem! Zeil staat nu als een windzak vanuit de top van de mast van de wind af te fladderen en we hebben geen mogelijkheid hem weer te pakken te krijgen. We rollen de fok op en gaan met de motoren zo hard mogelijk met de wind meevaren, ca. 12 knopen, maar dan blijft er nog meer dan 30 knopen wind over om het zeil strak horizontaal voor ons uit te laten vliegen. We laten de val vieren tot zijn eind, maar nog steeds raakt de code-0 het water niet. Dan hebben we nog maar één mogelijkheid: de val losgooien zodat ie wegvliegt en hem dan achterna gaan en hopen dat ie lang genoeg blijft drijven om hem op te vissen. Dat lukt! Ik had mij wel vergist in de bootsnelheid, want zodra de code-0 het water raakte was daar de snelheid uit terwijl wij hem met 11-12 knopen achterna zaten, en wij lagen niet zomaar stil…..

Maar goed, Paula kreeg met de pikhaak de val te pakken en zette die onmiddellijk vast. En toen eindelijk de gang uit de boot was volgde een zware aan boord trek sessie. Maar, hij is helemaal heel gebleven!

We hebben de code-0 nu strak in het net gebonden en vervolgen de reis op een puntje fok.

Na de volgende kaap zakt de wind ineens weg. We hijsen de code-0 weer op de reserveval om hem te laten drogen en om te zien of echt alles nog heel is.

Zo, na een ochtend werk om de kapotte zeillatten te verwijderen en nieuwe te monteren (we hadden nog reserve), gaan we op weg naar Vulcano.

Dit is het gebied waar je elk kwartier zo’n vliegboot om je oren vliegt.

24 mei. We gaan eerst even de val van de code-0 weer in de mast doen.

En dan met Sharon en Steven Vulcano beklimmen.

Kennelijk is hier recent een blikseminslag geweest met uitbranden van een flink stuk helling tot gevolg.

Uitzicht op de baai. Pura Vida en Safari liggen er prachtig voor anker.

Na ca. 2 kilometer door het as veld gelopen te hebben komen we nu bij het kale rots gedeelte.

En dan helemaal boven kijk je in de (niet meer actieve) krater.

Ja, de boten liggen er nog steeds, en geen nieuwe buren.

Langs de kraterrand sist de loeihete zwavel zo uit de rotsen.

Je kunt niet te lang stil staan, want dan smelten je zolen vast en je kunt af en toe niet ademen van de zwavel, maar het is wel mooi. Het is een stuk van ca. 100 meter langs de kraterrand waar dit optreedt. Als je daar langs bent kun je helemaal een rondje rond de krater lopen.

De zwavel plek van de overkant gezien.

En dan weer naar beneden om ons zelf te trakteren op een koud drankje en een ijsje.

Onderweg naar Lipari. Dit gebeurt zo elk kwartier.

Pura Vida en Safari gezien vanaf het fort van Lipari. Het is lastig ankeren hier. Er is een heel klein randje zand wat van nul in ca. honderd meter van het strand al op meer dan twintig meter diepte zit. En nog honderd meter verder is dat al snel meer dan honderd meter en loopt snel op naar meer dan een kilometer diepte. Wij liggen met 50 meter ketting op 17 meter diepte.

Het stadje even verkennen. Veel toeristenwinkeltjes.

Na een mooie wandeling door het stadje BBQ op Safari.

Een wandeling naar de top van het eiland. Aan de zuidkant kijk je zo Vulcano in de krater.

Dan een niet zoveel gebruikt pad naar de westkant. Tussen de hoge bloemen door is het pad toch wel telkens te zien en het komt overeen met de kaart op de telefoon.

Dan een doorsteek naar de oostkant van het eiland en we hebben Pura Vida en Safari weer is beeld.

De 27^e huren we twee scooters en rijden daar samen met Steven en Sharon het hele eiland mee rond.

Het uitzicht is net zo mooi als wanneer je er heen loopt, maar het is wel een stuk makkelijker!

Daar ligt Salina. Daar gaan we morgen naar toe.

Uiterst charmant, die helmpjes.

Zo, weer op het uitzichtpunt aan de zuidkant, waar we gisteren al heen gelopen waren.

Zo, tijd om de scooters terug te brengen.

We gaan weer een eilandje verder. Het wordt Salina. Een tochtje van 13 mijl waar we toch enkele uren over weten te doen. We beginnen voor de wind. Dan geen wind, dan tegenwind en op het laatst lekker opkruisen tegen 15 knopen.

’s Avonds zien we op ca. 100 kilometer afstand vuur op de Etna. Er is weer een flinke uitbarsting gaande.

Even een wandeltje naar de vuurtoren op de zuid-oost punt. De boten liggen netjes op een rijtje. Dat komt omdat het hier wederom heel stijl is. Anker op 9 meter, 40 meter ketting Draaien we naar het eiland dan hebben we nog maar een meter of 4 diepte, draaien we van het eiland af zit het al snel op 25 meter.

Richting het haventje, met Stromboli (heel vaag midden in de foto) en Panarea iets meer nar rechts.

Vandaag (30 mei) gaan we naar de top van het eiland klimmen. De vulkaan is al erg lang niet meer actief en de krater is helemaal dicht gegroeid met bomen en zo. Het is wel een klim van 950 meter!

Het eerste stuk staan er nog een paar vakantiehuisjes aan het pad. Deze heeft een hele mooie Gaudi achtige draak als terras balustrade.

185 meter. Uitzicht op Salina.

500 meter, uitzicht op de Safari (midden boven dat gele bosje).

520 meter, een hele mooie trap van modder.

775 meter. Eindelijk wordt de trap een pad. Helaas maar van korte duur, even later gaat het weer heel erg stijl omhoog.

910 meter. Een schuilhuisje op de rand van de krater.

Helaas zijn niet alle gebruikers even netjes.

Hier kijken we de volledig beboste krater in.

940 meter, uitzicht op Lipari en Vulcano in het zuiden.

962 meter! De top. Uitzicht op Filicudi en Alicudi in het westen. Die donkere bult helemaal rechts in beeld is nog dit eiland Salina, de tweede vulkaan.

De absolute top, 966 meter!

We eten ons broodje op en dan weer rap naar beneden.

620 meter, uitzicht op Panarea en Stromboli in het oosten.

350 meter, het paadje wordt wel heel erg smal, maar loopt gelukkig wel door. We hebben niet zo heel veel zin om weer naar de top te lopen om een ander paadje te pakken! Na ca. 14 kilometer en een kleine 1.000 meter op en neer zijn we weer beneden en nemen een lekker biertje en een zakje chips!

31 mei, onderweg naar Panarea. Bijna geen wind, maar het is maar 11 mijl.

Zo, ik ben blij dat we gisteren naar de top zijn gegaan. Vandaag ziet het er minder mooi uit daar.

Voor anker bij Panarea. Morgen maar eens het eiland rondwandelen.

En dan is de maand weer om. Heerlijk om weer te varen. Het weer is de laatste tijd super rustig, wat het leven hier bij de vulkanen makkelijk maakt. De anker plaatsen zijn amper beschut en er is telkens maar een heel smal randje ondiep genoeg. Je kunt hier eigenlijk alleen maar liggen bij extreem rustig weer. Het is ook nog buitengewoon rustig wat medezeilers betreft zodat de schaarse beschikbare plaatsen ook echt beschikbaar zijn. Het corona gedoe lijkt wat rustiger te worden. Hier en daar zie je nog zo’n dom lapje op iemands gezicht (in de supermarkten en zo is het nog verplicht), gek genoeg zie je ze buiten vooral bij mensen die ergens alleen lopen of op scooters zitten of alleen in de auto. Ik zag een mooi prentje over outdoor veiligheidsgordels, die je overal kunt dragen zonder dat je een auto nodig hebt. Super! Wij blijven hier nog even rondvaren om dan 18 juni weer naar Siracusa te gaan voor onze tweede vaccinatie. Hier in Italië krijg je een certificaat waarmee je kunt reizen. Geen app, geen QR code, maar gewoon een stukje papier waar op staat hoe je heet en wanneer je welke vaccinatie hebt gehad. Best wel effectief om niet te hoeven wachten op een Europees besluit of een door ontwikkelde app met privacy problemen. Misschien wordt het leven daarna weer min of meer normaal, al lees ik wel al weer stukjes van doemdenkerige virologen die nu al weer gaan waarschuwen voor al die nog veel gevaarlijkere varianten.

Eind juni zullen we de volgende blog plaatsen.